dinsdag 26 november 2013

Over de rooie gaan ... en de moed hebben het toe te geven!

Je kunt nooit een tweede keer een eerste indruk maken ... maar je kunt wel een nieuwe start maken! Maar daar heb je moed voor nodig ... moed om je kwetsbaar op te stellen.
Als we ons kwetsbaar opstellen, denken we dat we zwak zijn! Is dat zo? Zijn wij dan inderdaad zwak?

Onlangs las ik een stuk van de toespraak die Theodore Roosevelt heeft gegeven in Parijs in 1910:
"Het is niet de criticus die telt, niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen. 

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is; 

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak; 

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij vaalt, in elk geval grote moed heeft getoond ..."

Is die man zwak? Neen, hij wordt aanzien. Hetzelfde met kinderen. Mijn jongste heeft onlangs leren fietsen ... met vallen en opstaan. Toen zij viel ... heb ik dan gezegd dat ze zwak is?? Neen, ik moedigde haar aan, vond haar sterk en zei haar dat ook regelmatig. Gevolg? Ze kan fietsen en is nu zot van fietsen en leeft zich dag na dag uit op haar fietsje.

Maar even terug naar mijn eerste alinea, want ik wijk af! Wat ik met mijn eerste alinea bedoelde, zal ik even verduidelijken met een waargebeurd voorbeeld. Met een voorbeeld waar ik niet fier over ben, maar sinds ik mezelf heb verteld dat ik mezelf kwetsbaar mag opstellen ... doe ik het ook! Nee, ik ben niet perfect! Nee, ik ben niet altijd de sterke Nele die ik uitstraal! Ik ben maar een mens, een vrouw .. En ik maak fouten! Veel fouten, ... maar daar leer ik ook uit. En owee dat ik bijleer!!!!!

Enkele weken geleden was ik met enkele vrienden op een congres in Amsterdam. We kwamen terecht in een zaal met 6000 personen! Aangezien we bij elkaar wilden zitten (in de mate van het mogelijke), hielden we telkens plaats voor elkaar. Tijdens de pauze spreidden we onze jassen en sjaals en blocnotes over de stoelen en één iemand zorgde er altijd voor dat zij bij de eerste op de stoel zat vooraleer de grote massa terug binnenkwam. Deze rol nam ik meestal op mij omdat ik geen seconde wou missen van dit event.

Dus na een pauze zat ik terug op onze plaats, de andere stoelen als een leeuwin bewakend voor mijn vriendinnen. Plots kwam er een (niet onaantrekkelijke) man naast mij zitten. Ok, ik hoor je al denken: "Die heeft de mazzel!". :-) Maar zo dacht ik helemaal niet op dit moment. Een slaaptekort, enkele tegenslagen de voorbije dagen, enkele frustraties van de voorbije weken ... zorgden ervoor dat ik niet echt een aangenaam persoon was op dat moment. (So what? Ik ben menselijk, ik zei het toch al!). Op dat moment kwam de leeuwin in mezelf naar boven en zei ik - in het Engels wegens een internationaal congres en ik wist niet welke nationaliteit die man had - dat deze plaats bezet was en dat hij zich moest verplaatsen. Hij nam geen aanstalten om recht te staan, mijn frustratie werd groter en ik begon echt ambetant te worden. Wat ik juist heb gezegd weet ik niet meer, en eerlijk? Ik wil het niet meer weten want ik schaamde me rot achteraf.

Nogal nors verplaatste de (niet onaantrekkelijke) man naar de rij voor hem. Mission accomplished ... Ondertussen was de spreker begonnen en mijn vriendinnen ... die zag ik niet. Blijkbaar waren ze buiten aan de babbel geraakt en kwamen ze maar niet binnen. Na een tijdje kwam er eentje af en voegde ze zich bij mij. Ongerust draaide ik steeds mijn hoofd om om te kijken waar ze - in hemelsnaam - bleven.

Schaamte maakte zich meester over mij! Wat had ik gedaan? Waarom heb ik mezelf zo laten gaan? Waarom heb ik die man niet gewoon laten zitten? Waarom heb ik de fout gemaakt om me te laten leiden in emotie (de grootste fout die je kunt maken, dat zeg ik ook tegen mijn cursisten ...). Ok, ok ... ik was moe, er waren de afgelopen dagen enkele zaken gebeurd die frustraties hadden veroorzaakt en die zich nu opstapelden ... Maar toch ...

Gevolg? De spreker sprak zijn laatste woorden, mijn wangen werden roder en roder en ongemakkelijkheid maakte zich meester van me. Stel dat die man zich nu omdraait en hij merkt die vrije plaatsen? Stel dat ...
Het applaus luidt en voor ik het besef tik ik met mijn vinger op die man zijn schouder. Nors draait hij zich om (hoe zou je zelf zijn?). Stamelend verontschuldig ik mij voor mijn gedrag en erken ik mijn fout tov hem. Ik voelde me nog maar 30 cm hoog (wat nog kleiner is dan mijnen anderhalve meter en 6 cm in werkelijkheid!). Man, man, man ... die kwetsbaarheid die ik toen voelde ... Onbeschrijflijk. Bang wachtte ik af op het gevolg. Plots veranderde de man zijn gezicht, hij keek mij vriendelijk aan en zei: "wauw! Dat maakt jou nu eens menselijk! Bedankt voor je verontschuldigingen, ze zijn aanvaard".

Een rots viel van mij af. Het trillen in mijn benen kon ik nog niet stoppen maar ik voelde me toch al stukken beter. Regelmatig kwam ik hem nog tegen dat weekend en steeds voelde ik die schaamte over mij gaan.

Zoveel weken later zit ik terug in Amsterdam, voor een bootcamp deze keer. De tweede dag zit ik in de grote zaal van een hotel tot plots ... "Is this seat taken?" ... Ik kijk op en ik denk dat ik op dat moment eruit zag als een konijn in het midden van de weg met de koplampen op zich gericht! Diezelfde man staat voor mij, met een vriendelijk gezicht deze keer. Ik slik en zeg "ja hoor". Mijn schaamtegevoel en kwetsbaarheid komt terug. Een vriendin van me die naast me zit, merkt mijn gevoel dus leg ik haar even uit wie de persoon is.

Toch hoef ik me geen zorgen te maken: hij is vriendelijk en we startten zelfs een babbeltje. Om een lang verhaal kort te maken (want ik zie dat dit blogbericht weer eens lang uitloopt): doordat ik me indertijd kwetsbaar opstelde heb ik van hem een tweede kans gekregen om mij te profileren. Op het einde van de bootcamp kreeg ik een knuffel met de woorden: "Ik ben zo blij dat ik je op een andere manier heb leren kennen!".

Terwijl ik vroeger mezelf koppig zou opstellen en communicatie vermeden zou hebben, heb ik nu de koe bij de horens gevat en heb ik me verontschuldigd. Op dat moment was ik kwetsbaar, o zo kwetsbaar. Maar dat maakte mij juist zo krachtig.

Kwetsbaarheid tonen is je menselijkheid tonen, niet je zwakheid. We maken allemaal fouten, maar niet iedereen kan zijn of haar fouten toegeven. Geef ze toe, en leer er ook uit. Je komt er alleen maar sterker uit. En dat is wat iedereen wil.

Het feit dat ik dit nu neerpen in mijn blog, stel ik me weer kwetsbaar op. Ik weet niet waartoe dit leiden kan. Misschien maak ik wel mijn eigen coachingspraktijk kapot ... maar ik wil gewoon tonen wat ik ook altijd zeg tegen mijn cursisten en coachees. Ik ben niet perfect ... verre van ... so what! Ik ben blij met wie ik ben en wat ik doe. Ik ben Nele, coach - spreker - trainer, en wat je ziet is wat je krijgt.

Het vergt moed om je kwetsbaar op te stellen. Het vergt moet om te laten zien wie je werkelijk bent. Het vergt moed je zwakke kanten te erkennen ... Ik ben moedig ...