donderdag 12 juni 2014
Long time no see
Ik weet het, ik weet het ... Al lang niets meer gepost ... shame on me! De drukte weerhield me ervan om te bloggen, toch via deze blog. Want wekelijks blog ik als coach wel op mijn site. En ja ... ik geef toe: die naaimachine werkt ook niet meer zoveel als vroeger. Al moet ik toegeven dat ik terug begonnen ben ... dus je gaat snel hier terug iets vinden ... :-)
dinsdag 26 november 2013
Over de rooie gaan ... en de moed hebben het toe te geven!
Je kunt nooit een tweede keer een eerste indruk maken ... maar je kunt wel een nieuwe start maken! Maar daar heb je moed voor nodig ... moed om je kwetsbaar op te stellen.
Als we ons kwetsbaar opstellen, denken we dat we zwak zijn! Is dat zo? Zijn wij dan inderdaad zwak?
Onlangs las ik een stuk van de toespraak die Theodore Roosevelt heeft gegeven in Parijs in 1910:
"Het is niet de criticus die telt, niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.
De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;
die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;
die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij vaalt, in elk geval grote moed heeft getoond ..."
Is die man zwak? Neen, hij wordt aanzien. Hetzelfde met kinderen. Mijn jongste heeft onlangs leren fietsen ... met vallen en opstaan. Toen zij viel ... heb ik dan gezegd dat ze zwak is?? Neen, ik moedigde haar aan, vond haar sterk en zei haar dat ook regelmatig. Gevolg? Ze kan fietsen en is nu zot van fietsen en leeft zich dag na dag uit op haar fietsje.
Maar even terug naar mijn eerste alinea, want ik wijk af! Wat ik met mijn eerste alinea bedoelde, zal ik even verduidelijken met een waargebeurd voorbeeld. Met een voorbeeld waar ik niet fier over ben, maar sinds ik mezelf heb verteld dat ik mezelf kwetsbaar mag opstellen ... doe ik het ook! Nee, ik ben niet perfect! Nee, ik ben niet altijd de sterke Nele die ik uitstraal! Ik ben maar een mens, een vrouw .. En ik maak fouten! Veel fouten, ... maar daar leer ik ook uit. En owee dat ik bijleer!!!!!
Enkele weken geleden was ik met enkele vrienden op een congres in Amsterdam. We kwamen terecht in een zaal met 6000 personen! Aangezien we bij elkaar wilden zitten (in de mate van het mogelijke), hielden we telkens plaats voor elkaar. Tijdens de pauze spreidden we onze jassen en sjaals en blocnotes over de stoelen en één iemand zorgde er altijd voor dat zij bij de eerste op de stoel zat vooraleer de grote massa terug binnenkwam. Deze rol nam ik meestal op mij omdat ik geen seconde wou missen van dit event.
Dus na een pauze zat ik terug op onze plaats, de andere stoelen als een leeuwin bewakend voor mijn vriendinnen. Plots kwam er een (niet onaantrekkelijke) man naast mij zitten. Ok, ik hoor je al denken: "Die heeft de mazzel!". :-) Maar zo dacht ik helemaal niet op dit moment. Een slaaptekort, enkele tegenslagen de voorbije dagen, enkele frustraties van de voorbije weken ... zorgden ervoor dat ik niet echt een aangenaam persoon was op dat moment. (So what? Ik ben menselijk, ik zei het toch al!). Op dat moment kwam de leeuwin in mezelf naar boven en zei ik - in het Engels wegens een internationaal congres en ik wist niet welke nationaliteit die man had - dat deze plaats bezet was en dat hij zich moest verplaatsen. Hij nam geen aanstalten om recht te staan, mijn frustratie werd groter en ik begon echt ambetant te worden. Wat ik juist heb gezegd weet ik niet meer, en eerlijk? Ik wil het niet meer weten want ik schaamde me rot achteraf.
Nogal nors verplaatste de (niet onaantrekkelijke) man naar de rij voor hem. Mission accomplished ... Ondertussen was de spreker begonnen en mijn vriendinnen ... die zag ik niet. Blijkbaar waren ze buiten aan de babbel geraakt en kwamen ze maar niet binnen. Na een tijdje kwam er eentje af en voegde ze zich bij mij. Ongerust draaide ik steeds mijn hoofd om om te kijken waar ze - in hemelsnaam - bleven.
Schaamte maakte zich meester over mij! Wat had ik gedaan? Waarom heb ik mezelf zo laten gaan? Waarom heb ik die man niet gewoon laten zitten? Waarom heb ik de fout gemaakt om me te laten leiden in emotie (de grootste fout die je kunt maken, dat zeg ik ook tegen mijn cursisten ...). Ok, ok ... ik was moe, er waren de afgelopen dagen enkele zaken gebeurd die frustraties hadden veroorzaakt en die zich nu opstapelden ... Maar toch ...
Gevolg? De spreker sprak zijn laatste woorden, mijn wangen werden roder en roder en ongemakkelijkheid maakte zich meester van me. Stel dat die man zich nu omdraait en hij merkt die vrije plaatsen? Stel dat ...
Het applaus luidt en voor ik het besef tik ik met mijn vinger op die man zijn schouder. Nors draait hij zich om (hoe zou je zelf zijn?). Stamelend verontschuldig ik mij voor mijn gedrag en erken ik mijn fout tov hem. Ik voelde me nog maar 30 cm hoog (wat nog kleiner is dan mijnen anderhalve meter en 6 cm in werkelijkheid!). Man, man, man ... die kwetsbaarheid die ik toen voelde ... Onbeschrijflijk. Bang wachtte ik af op het gevolg. Plots veranderde de man zijn gezicht, hij keek mij vriendelijk aan en zei: "wauw! Dat maakt jou nu eens menselijk! Bedankt voor je verontschuldigingen, ze zijn aanvaard".
Een rots viel van mij af. Het trillen in mijn benen kon ik nog niet stoppen maar ik voelde me toch al stukken beter. Regelmatig kwam ik hem nog tegen dat weekend en steeds voelde ik die schaamte over mij gaan.
Zoveel weken later zit ik terug in Amsterdam, voor een bootcamp deze keer. De tweede dag zit ik in de grote zaal van een hotel tot plots ... "Is this seat taken?" ... Ik kijk op en ik denk dat ik op dat moment eruit zag als een konijn in het midden van de weg met de koplampen op zich gericht! Diezelfde man staat voor mij, met een vriendelijk gezicht deze keer. Ik slik en zeg "ja hoor". Mijn schaamtegevoel en kwetsbaarheid komt terug. Een vriendin van me die naast me zit, merkt mijn gevoel dus leg ik haar even uit wie de persoon is.
Toch hoef ik me geen zorgen te maken: hij is vriendelijk en we startten zelfs een babbeltje. Om een lang verhaal kort te maken (want ik zie dat dit blogbericht weer eens lang uitloopt): doordat ik me indertijd kwetsbaar opstelde heb ik van hem een tweede kans gekregen om mij te profileren. Op het einde van de bootcamp kreeg ik een knuffel met de woorden: "Ik ben zo blij dat ik je op een andere manier heb leren kennen!".
Terwijl ik vroeger mezelf koppig zou opstellen en communicatie vermeden zou hebben, heb ik nu de koe bij de horens gevat en heb ik me verontschuldigd. Op dat moment was ik kwetsbaar, o zo kwetsbaar. Maar dat maakte mij juist zo krachtig.
Kwetsbaarheid tonen is je menselijkheid tonen, niet je zwakheid. We maken allemaal fouten, maar niet iedereen kan zijn of haar fouten toegeven. Geef ze toe, en leer er ook uit. Je komt er alleen maar sterker uit. En dat is wat iedereen wil.
Het feit dat ik dit nu neerpen in mijn blog, stel ik me weer kwetsbaar op. Ik weet niet waartoe dit leiden kan. Misschien maak ik wel mijn eigen coachingspraktijk kapot ... maar ik wil gewoon tonen wat ik ook altijd zeg tegen mijn cursisten en coachees. Ik ben niet perfect ... verre van ... so what! Ik ben blij met wie ik ben en wat ik doe. Ik ben Nele, coach - spreker - trainer, en wat je ziet is wat je krijgt.
Het vergt moed om je kwetsbaar op te stellen. Het vergt moet om te laten zien wie je werkelijk bent. Het vergt moed je zwakke kanten te erkennen ... Ik ben moedig ...
Als we ons kwetsbaar opstellen, denken we dat we zwak zijn! Is dat zo? Zijn wij dan inderdaad zwak?
Onlangs las ik een stuk van de toespraak die Theodore Roosevelt heeft gegeven in Parijs in 1910:
"Het is niet de criticus die telt, niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.
De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;
die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;
die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij vaalt, in elk geval grote moed heeft getoond ..."
Is die man zwak? Neen, hij wordt aanzien. Hetzelfde met kinderen. Mijn jongste heeft onlangs leren fietsen ... met vallen en opstaan. Toen zij viel ... heb ik dan gezegd dat ze zwak is?? Neen, ik moedigde haar aan, vond haar sterk en zei haar dat ook regelmatig. Gevolg? Ze kan fietsen en is nu zot van fietsen en leeft zich dag na dag uit op haar fietsje.
Maar even terug naar mijn eerste alinea, want ik wijk af! Wat ik met mijn eerste alinea bedoelde, zal ik even verduidelijken met een waargebeurd voorbeeld. Met een voorbeeld waar ik niet fier over ben, maar sinds ik mezelf heb verteld dat ik mezelf kwetsbaar mag opstellen ... doe ik het ook! Nee, ik ben niet perfect! Nee, ik ben niet altijd de sterke Nele die ik uitstraal! Ik ben maar een mens, een vrouw .. En ik maak fouten! Veel fouten, ... maar daar leer ik ook uit. En owee dat ik bijleer!!!!!
Enkele weken geleden was ik met enkele vrienden op een congres in Amsterdam. We kwamen terecht in een zaal met 6000 personen! Aangezien we bij elkaar wilden zitten (in de mate van het mogelijke), hielden we telkens plaats voor elkaar. Tijdens de pauze spreidden we onze jassen en sjaals en blocnotes over de stoelen en één iemand zorgde er altijd voor dat zij bij de eerste op de stoel zat vooraleer de grote massa terug binnenkwam. Deze rol nam ik meestal op mij omdat ik geen seconde wou missen van dit event.
Dus na een pauze zat ik terug op onze plaats, de andere stoelen als een leeuwin bewakend voor mijn vriendinnen. Plots kwam er een (niet onaantrekkelijke) man naast mij zitten. Ok, ik hoor je al denken: "Die heeft de mazzel!". :-) Maar zo dacht ik helemaal niet op dit moment. Een slaaptekort, enkele tegenslagen de voorbije dagen, enkele frustraties van de voorbije weken ... zorgden ervoor dat ik niet echt een aangenaam persoon was op dat moment. (So what? Ik ben menselijk, ik zei het toch al!). Op dat moment kwam de leeuwin in mezelf naar boven en zei ik - in het Engels wegens een internationaal congres en ik wist niet welke nationaliteit die man had - dat deze plaats bezet was en dat hij zich moest verplaatsen. Hij nam geen aanstalten om recht te staan, mijn frustratie werd groter en ik begon echt ambetant te worden. Wat ik juist heb gezegd weet ik niet meer, en eerlijk? Ik wil het niet meer weten want ik schaamde me rot achteraf.
Nogal nors verplaatste de (niet onaantrekkelijke) man naar de rij voor hem. Mission accomplished ... Ondertussen was de spreker begonnen en mijn vriendinnen ... die zag ik niet. Blijkbaar waren ze buiten aan de babbel geraakt en kwamen ze maar niet binnen. Na een tijdje kwam er eentje af en voegde ze zich bij mij. Ongerust draaide ik steeds mijn hoofd om om te kijken waar ze - in hemelsnaam - bleven.
Schaamte maakte zich meester over mij! Wat had ik gedaan? Waarom heb ik mezelf zo laten gaan? Waarom heb ik die man niet gewoon laten zitten? Waarom heb ik de fout gemaakt om me te laten leiden in emotie (de grootste fout die je kunt maken, dat zeg ik ook tegen mijn cursisten ...). Ok, ok ... ik was moe, er waren de afgelopen dagen enkele zaken gebeurd die frustraties hadden veroorzaakt en die zich nu opstapelden ... Maar toch ...
Gevolg? De spreker sprak zijn laatste woorden, mijn wangen werden roder en roder en ongemakkelijkheid maakte zich meester van me. Stel dat die man zich nu omdraait en hij merkt die vrije plaatsen? Stel dat ...
Het applaus luidt en voor ik het besef tik ik met mijn vinger op die man zijn schouder. Nors draait hij zich om (hoe zou je zelf zijn?). Stamelend verontschuldig ik mij voor mijn gedrag en erken ik mijn fout tov hem. Ik voelde me nog maar 30 cm hoog (wat nog kleiner is dan mijnen anderhalve meter en 6 cm in werkelijkheid!). Man, man, man ... die kwetsbaarheid die ik toen voelde ... Onbeschrijflijk. Bang wachtte ik af op het gevolg. Plots veranderde de man zijn gezicht, hij keek mij vriendelijk aan en zei: "wauw! Dat maakt jou nu eens menselijk! Bedankt voor je verontschuldigingen, ze zijn aanvaard".
Een rots viel van mij af. Het trillen in mijn benen kon ik nog niet stoppen maar ik voelde me toch al stukken beter. Regelmatig kwam ik hem nog tegen dat weekend en steeds voelde ik die schaamte over mij gaan.
Zoveel weken later zit ik terug in Amsterdam, voor een bootcamp deze keer. De tweede dag zit ik in de grote zaal van een hotel tot plots ... "Is this seat taken?" ... Ik kijk op en ik denk dat ik op dat moment eruit zag als een konijn in het midden van de weg met de koplampen op zich gericht! Diezelfde man staat voor mij, met een vriendelijk gezicht deze keer. Ik slik en zeg "ja hoor". Mijn schaamtegevoel en kwetsbaarheid komt terug. Een vriendin van me die naast me zit, merkt mijn gevoel dus leg ik haar even uit wie de persoon is.
Toch hoef ik me geen zorgen te maken: hij is vriendelijk en we startten zelfs een babbeltje. Om een lang verhaal kort te maken (want ik zie dat dit blogbericht weer eens lang uitloopt): doordat ik me indertijd kwetsbaar opstelde heb ik van hem een tweede kans gekregen om mij te profileren. Op het einde van de bootcamp kreeg ik een knuffel met de woorden: "Ik ben zo blij dat ik je op een andere manier heb leren kennen!".
Terwijl ik vroeger mezelf koppig zou opstellen en communicatie vermeden zou hebben, heb ik nu de koe bij de horens gevat en heb ik me verontschuldigd. Op dat moment was ik kwetsbaar, o zo kwetsbaar. Maar dat maakte mij juist zo krachtig.
Kwetsbaarheid tonen is je menselijkheid tonen, niet je zwakheid. We maken allemaal fouten, maar niet iedereen kan zijn of haar fouten toegeven. Geef ze toe, en leer er ook uit. Je komt er alleen maar sterker uit. En dat is wat iedereen wil.
Het feit dat ik dit nu neerpen in mijn blog, stel ik me weer kwetsbaar op. Ik weet niet waartoe dit leiden kan. Misschien maak ik wel mijn eigen coachingspraktijk kapot ... maar ik wil gewoon tonen wat ik ook altijd zeg tegen mijn cursisten en coachees. Ik ben niet perfect ... verre van ... so what! Ik ben blij met wie ik ben en wat ik doe. Ik ben Nele, coach - spreker - trainer, en wat je ziet is wat je krijgt.
Het vergt moed om je kwetsbaar op te stellen. Het vergt moet om te laten zien wie je werkelijk bent. Het vergt moed je zwakke kanten te erkennen ... Ik ben moedig ...
woensdag 6 februari 2013
Over polkadotjes en paddestoeltjes ...
Ik weet het, ik weet het ... veel te lang geleden dat ik nog iets gepost heb: shame on me!!!! Maar daar zit mijn zoektocht naar werk voor iets tussen. En ondertussen is het er niet beter op geworden want de dees hier heeft besloten een eigen zaak te starten. Jaja, binnenkort hierover meer. Alleszins, er kruipt veel tijd in en eerlijk ... ik ben ervan geschrokken hoeveel daarbij komt kijken. Maar we houden vol!!!!
De foto's van dit jurkje liggen al even klaar om gepost te worden, maar ja ...
Het jurkje vond ik op Pinterest bij deze madam. Op zoek gegaan naar een patroon, maar ik moest het toch zekerst zelf tekenen! Paniek, paniek. Als basis voor het bovenstuk nam ik een jurkje uit dit boek en hertekende ik het volgens de instructies van de site. De mouwen mochten wat uitgesprokener zijn zoals in het oorspronkelijke model maar dat is dan voor een volgend jurkje.
De beide stoffen komen van het Stoffenspektakel in Mechelen.
Ok, ok, ik weet het: de knop achteraan staat wat te laag, maar ik ga dat oplossen met zo'n haakje bovenaan dus dan blijft het bovenaan toch toe! Tja, mijn gedachten waren er niet echt bij toen ik dat lusje eraan zette. En daarna had ik helemaal geen zin om het los te tornen. 't Is voor ne vaste klant, hè! ;-)
De foto's van dit jurkje liggen al even klaar om gepost te worden, maar ja ...
Het jurkje vond ik op Pinterest bij deze madam. Op zoek gegaan naar een patroon, maar ik moest het toch zekerst zelf tekenen! Paniek, paniek. Als basis voor het bovenstuk nam ik een jurkje uit dit boek en hertekende ik het volgens de instructies van de site. De mouwen mochten wat uitgesprokener zijn zoals in het oorspronkelijke model maar dat is dan voor een volgend jurkje.
De beide stoffen komen van het Stoffenspektakel in Mechelen.
dinsdag 15 januari 2013
Oh nee!!!! Een reparatie??!!
Enkele weken was mijn oudste wel heel erg stil toen ik haar ging afhalen van school. Vermoeid zou je denken? Of geen stem? Of geen pratertje? Fout, want ja ... het tetterkontje ... het zit in de familie. Zowel ondergetekende als de 2 mini-me's zijn diegenen die ons huis dagelijks vullen met gebabbel. Een radio hebben we niet nodig hoor! Neen, we tetteren erop los. Maar dit terzijde. Waar was ik gebleven? Ah ja, mijn oudste was dus wel heel erg stil in de auto terwijl de jongste er vrolijk op los kwekte. Toen ik er dan eindelijk een woord tussen kreeg (allé, meerdere) vroeg ik aan mijn oudste wat er scheelde. Was er iets gebeurd op school? En ja: toen kwamen de traantjes en een hele uitleg. Waarna uiteindelijk de aap uit de mouw kwam: haar kleedje was kapot. Haar aardbeikleedje waaraan haar lieve mama zoveel tijd had gewerkt en waarin ze zoveel liefde had gestoken. Mijn eerste reactie? Stilte. Gewoon stilte. (Niet verwacht hè!?). Zij daarentegen: "mama, als die rits nu deftig toe ging, was dat allemaal niet gebeurd! Ik kon er echt niet aan doen!!!" En mama, die bleef stil. Maar ondertussen wel volop alle radartjes laten werken om een pedagogisch verantwoord en niet kwetsend antwoord te kunnen formuleren. Dus ik reageerde uiteindelijk met: "we zullen thuis zien hoe erg het is". Ik bleef er voor de rest kalm bij omdat zij al zo in tranen was en duidelijk schrik had voor mijn reactie. Wat had ik met haar te doen. Ondertussen zat ik natuurlijk op hete kolen, ik wou echt weten hoe groot de schade was maar al rijdend vond ik dat geen goed idee. Al een geluk dat we niet ver van school wonen. Thuis kon de jas niet snel genoeg uit zijn en kreeg ik dit te zien:
bovenaan de hals een scheur van zo'n 3cm door stof en voering. Een lichte paniek maakte zich meester over mij. Euh ... repareren ... euh ... hoe doe ik dat? Ter plekke onstonden grijze haren op mijn hoofd en ik begon te ijsberen. Dochter werd vriendelijk verzocht het jurkje uit te trekken en iets anders aan te doen. En met het kleedje in mijn handen liep ik van de ene kamer naar de andere. Eerste gedacht: dat bovenstukje lostornen. Maar ik wist onmiddellijk dat dit geen goed idee was: de stof is zo fijn en ik wist dat ik het ging stukmaken. U verwacht nu natuurlijk een tweede gedacht, ah ja, ik schreef net hierboven 'eerste gedacht'. Awèl, ik moet u teleurstellen: tweede gedacht kwam niet bij me naar boven. Het jurkje werd opzij gelegd.
De volgende dag kwam schoonmama langs (had ik al geschreven dat ik een schat van een schoonmama heb?) en ze zag het jurkje èn de schade. Ik vertelde haar mijn idee maar zij vond dat ook geen idee en stelde voor om er een lapje over te naaien. Ah! Super! Geen getorn dus! En ja, bibi hier natuurlijk gerustgesteld want zo kon ze het oplossen. Maar toch ... er werd niet aan begonnen. Het jurkje verhuisde van de keuken naar de woonkamer, van de woonkamer naar de stoffenbak in de kelder en van de kelder terug naar de keuken. Weken gingen voorbij ...
Vandaag heb ik mijn moed bij elkaar geraapt: het kleedje moest en zou vandaag hersteld worden.
Weer die onzekerheid die opkwam: ga dit mij wel lukken?
Tijdens de Berninalessen bij Mertens in Melle had ik de stopsteek geleerd. Tja, die stopsteek, hoe moest dat nu weer? Na grondige raadpleging van de papieren en de gebruiksaanwijzing ging ik aan de slag. Eerst op een restje en daarna ... met veel hartgebons ... op het jurkje. Het resultaat mag er zijn:
De scheur was al 'gestopt', nu nog bedekken want die zwarte lijntjes: dat is toch geen zicht! Ik had nog rood liggen maar dat paste er niet echt bij. Oplossing? het restje biais dat ik gebruikte voor het jurkje! Het werd opgespoord in de naaidoos, alles plat gestreken en nieuwe zoompjes in gelegd (of hoe noem je dat, die kantjes omdoen?). Dit werd bovenaan op de scheur vastgenaaid. En ja, ik weet het, je ziet nog enkele zwarte stiksels, maar ik had de stopsteek niet lang genoeg gepakt en dus aan de binnenkant de scheur van de voering niet meedichtgestopt. Die wou ik nu ook wel bedekt zien. Resultaat: mijn eerste reparatie is een feit en ja, het mag er toch een beetje zijn. Nu weet ik alleen nog niet: zou ik zware knoopjes op zetten of niet? Een dikke merci voor jullie mening!
donderdag 10 januari 2013
Moet er nog vodka zijn? (Deel 2)
Enkele weken geleden wou ik een leuk en origineel cadeautje hebben voor mijn vader en schoonvader. Ook iets zelfgemaakt. Omdat ik mezelf nog geen mannenhemd zag naaien (ben nog maar beginneling, remember?) wou ik het over een andere boeg gooien.
En hier kon ik weer rekenen op deze dame! In haar kookboek Nigella's Kerst vond ik het recept voor een winterse vodka (of wodka - whatever)! De kruiden vind je o.a. bij Spice Bazaar in Gent.
De vodka kan je gebruiken om er een feestelijk gekruide martini, of, met wat tomatensap, een beetje selderijzout en een scheutje Worcestershire saus, een Bloody Mary in Kerstmisversie mee te maken.
En hier kon ik weer rekenen op deze dame! In haar kookboek Nigella's Kerst vond ik het recept voor een winterse vodka (of wodka - whatever)! De kruiden vind je o.a. bij Spice Bazaar in Gent.
De vodka kan je gebruiken om er een feestelijk gekruide martini, of, met wat tomatensap, een beetje selderijzout en een scheutje Worcestershire saus, een Bloody Mary in Kerstmisversie mee te maken.
Recept
Ingrediënten voor 500 ml
1 tl hele korianderzaadjes
3 kardamompeulen, gekneusd
1/2 tl komijnzaad
1 kaneelstokje
1 gedroogde rode chilipeper (ik koop altijd een pakje verse chilipepers in de supermarkt en laat ze dan aan een touwtje drogen in mijn keuken: decoratief zicht. De overschot kun je trouwens fijnmalen in een koffiemolen om ze achteraf gewoon te strooien).
500 ml vodka
1 afsluitbare fles met een inhoud van uiteraard 500ml
Bereiding:
Stop alle kruiden in je fles
Giet de vodka voorzichtig in de fles en sluit de fles hermetisch af. Zet hem in een koele, donkere plaats.
Deze wintervodka laat je een maand trekken en daarna moet je hem binnen een jaar opdrinken.
De 500 ml-versies heb ik uiteraard cadeau gegeven, voor mezelf heb ik nog kleine flesjes gemaakt waarbij ik uiteraard de hoeveelheid heb aangepast. De smaak kan ik je nog niet meedelen maar jullie zullen het wel vernemen als ik mijn eerste speciale Bloody Mary drink! ;-)
Moet er nog vodka zijn? Deel 1
Ik sta gekend voor mijn vodka. Niet omdat ik hem veel drink (eerlijk gezegd vind ik het niet zo lekker - zeker puur niet) maar omdat ik er variaties op maak. Hoe het allemaal begonnen is: vorig jaar had ik een overvloed aan rabarber, kersen en rode besjes in mijn tuin staan. Dus ja, veeeeeeeeeeel confituur gemaakt. Opeens had ik een gebrek aan confituurpotten dus heb ik er nog enkele bijgekocht. Maar dan ... toen ik mijn voorraad confituur aanschouwde had ik door dat ik een voorraad had gemaakt om enkele jaren mee verder te kunnen. We kunnen een oorlog overleven ... op confituur! ;-)
Het fruit daarentegen, dat verminderde maar niet. In Nigella Lawson's kookboek "Hoe word ik een goddelijke huisvrouw?" zag ik een recept van rabarbervodka. Ik dus uitgeprobeerd. En neen, niet één pot maar 4 potten rabarbervodka! En omdat ik dan toch bezig was, heb ik het recept ook aangepast voor een pot kersenvodka en een pot rodebesjesvodka. Deze laatste ook gecombineerd met cassis! En dan ... afwachten. Minstens 6 weken en maximum 6 maanden. De 4 potten rabarbervodka heb ik alle 4 op een verschillend tijdstip gefilterd. Een eerste pot op 6 weken, een tweede pot op 8 weken, een derde pot op 15 weken en de laatste op 20 weken. Hoe langer getrokken, hoe zoeter en hoe lekkerder. ;-)
300g suiker
1 liter vodka
1 glazen pot met een inhoud van twee liter (ik gebruik van die weckpotten of hoe noemen die potten met die rubberring en die ijzers?)
Bereiding:
Het fruit daarentegen, dat verminderde maar niet. In Nigella Lawson's kookboek "Hoe word ik een goddelijke huisvrouw?" zag ik een recept van rabarbervodka. Ik dus uitgeprobeerd. En neen, niet één pot maar 4 potten rabarbervodka! En omdat ik dan toch bezig was, heb ik het recept ook aangepast voor een pot kersenvodka en een pot rodebesjesvodka. Deze laatste ook gecombineerd met cassis! En dan ... afwachten. Minstens 6 weken en maximum 6 maanden. De 4 potten rabarbervodka heb ik alle 4 op een verschillend tijdstip gefilterd. Een eerste pot op 6 weken, een tweede pot op 8 weken, een derde pot op 15 weken en de laatste op 20 weken. Hoe langer getrokken, hoe zoeter en hoe lekkerder. ;-)
 |
| links rabarbervodka, rechts kersenvodka de casis-rodebesjesvodka kan ik niet meer trekken want die was zo geliefd dat ie al op is |
Recept:
Ingrediënten:
600g schoongemaakte rabarber300g suiker
1 liter vodka
1 glazen pot met een inhoud van twee liter (ik gebruik van die weckpotten of hoe noemen die potten met die rubberring en die ijzers?)
Bereiding:
rabarber in stukken snijden, in de glazen pot doen en de suiker toevoegen.
De pot sluiten en goed schudden. Daarna openen en de vodka erbij gieten.
Daarna terug afsluiten en minstens 6 weken en max. 6 maanden op een koele, donkere plaats bewaren.
Na die tijd het vocht zeven en in een fles gieten. Schol! (oh, je mag het fruit opeten maar ik sta niet in voor de gevolgen!;-))
woensdag 9 januari 2013
Weer een wandeling op mijn palmares.
De aandachtige lezers onderen jullie zullen al wel gemerkt hebben dat ik gids ben in de mooiste stad ter wereld, Gent! En dit via de gidsenorganisatie Vizit.
Regelmatig breid ik mijn aanbod uit met een nieuwe wandeling: kwestie van zo alle aspecten van Gent te leren kennen. Deze keer - met Valentijn of lievekensdag in het vooruitzicht - koos ik voor Hartstocht.
Een wandeling waar ik heel veel plezier aan heb gehad tijdens het leren. Er zijn veel romantische verhalen in Gent te vinden!!!
Vandaag had ik mijn proef- of testwandeling. Tijdens zo'n proefwandeling word je beoordeeld of je die wandeling wel degelijk kunt geven. U kunt al raden dat ik zenuwachtig was. Ik ben dan ook een pietjeprecies (nog niet opgevallen?) en wil dat het perfect is. Qua voorbereiding kon het niet mislukken, ik had zelfs het sublieme idee om mijn teksten in te spreken op de dictafoon van mijn telefoon. Met als gevolg dat ik tijdens mijn huishoudelijke taken voortdurend luisterde naar mijn eigen stem! Best wel raar om je stem zo in het begin te horen, ik had mezelf gewoon niet herkend! Maar na een tijdje begon ik eraan te wennen en kon ik me louter concentreren op de inhoud. En zo liep ik te leren (tja, met oortjes in die telefoon kun je er een hele tijd mee rondlopen en als multitaskende vrouw dus leren terwijl je afwast, kookt, stofzuigt en de speelkamer voor de tigste keer opruimt). Andere momenten zat ik dan weer met mijn neus in de cursus.
Maar zoals ik al zei, vandaag dus de som op de proef, nl mijn proefwandeling. Ja, ik geef het toe: ik was superzenuwachtig. Maar het is goed gegaan! En daar ben ik zo blij mee. De ambiance was er en het veel leren had me beloond! Het is dan ook een leuke wandeling met boeiende weetjes over liefde in Gent. Weer iets dat ik op mijn palmares mag schrijven.
Interesse om Gent op een superleuke manier te leren kennen? Check www.vizit.be en boek een originele wandeling! De goedlachse gidsen van Vizit leiden je met veel plezier rond in deze mooie stad! Wedden dat je verliefd wordt op Gent? ;-)
Regelmatig breid ik mijn aanbod uit met een nieuwe wandeling: kwestie van zo alle aspecten van Gent te leren kennen. Deze keer - met Valentijn of lievekensdag in het vooruitzicht - koos ik voor Hartstocht.
Een wandeling waar ik heel veel plezier aan heb gehad tijdens het leren. Er zijn veel romantische verhalen in Gent te vinden!!!
Vandaag had ik mijn proef- of testwandeling. Tijdens zo'n proefwandeling word je beoordeeld of je die wandeling wel degelijk kunt geven. U kunt al raden dat ik zenuwachtig was. Ik ben dan ook een pietjeprecies (nog niet opgevallen?) en wil dat het perfect is. Qua voorbereiding kon het niet mislukken, ik had zelfs het sublieme idee om mijn teksten in te spreken op de dictafoon van mijn telefoon. Met als gevolg dat ik tijdens mijn huishoudelijke taken voortdurend luisterde naar mijn eigen stem! Best wel raar om je stem zo in het begin te horen, ik had mezelf gewoon niet herkend! Maar na een tijdje begon ik eraan te wennen en kon ik me louter concentreren op de inhoud. En zo liep ik te leren (tja, met oortjes in die telefoon kun je er een hele tijd mee rondlopen en als multitaskende vrouw dus leren terwijl je afwast, kookt, stofzuigt en de speelkamer voor de tigste keer opruimt). Andere momenten zat ik dan weer met mijn neus in de cursus.
Maar zoals ik al zei, vandaag dus de som op de proef, nl mijn proefwandeling. Ja, ik geef het toe: ik was superzenuwachtig. Maar het is goed gegaan! En daar ben ik zo blij mee. De ambiance was er en het veel leren had me beloond! Het is dan ook een leuke wandeling met boeiende weetjes over liefde in Gent. Weer iets dat ik op mijn palmares mag schrijven.
Interesse om Gent op een superleuke manier te leren kennen? Check www.vizit.be en boek een originele wandeling! De goedlachse gidsen van Vizit leiden je met veel plezier rond in deze mooie stad! Wedden dat je verliefd wordt op Gent? ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)