Oh nee!!!! Een reparatie??!!

Enkele weken was mijn oudste wel heel erg stil toen ik haar ging afhalen van school. Vermoeid zou je denken? Of geen stem? Of geen pratertje? Fout, want ja ... het tetterkontje ... het zit in de familie. Zowel ondergetekende als de 2 mini-me's zijn diegenen die ons huis dagelijks vullen met gebabbel. Een radio hebben we niet nodig hoor! Neen, we tetteren erop los. Maar dit terzijde. Waar was ik gebleven? Ah ja, mijn oudste was dus wel heel erg stil in de auto terwijl de jongste er vrolijk op los kwekte. Toen ik er dan eindelijk een woord tussen kreeg (allé, meerdere) vroeg ik aan mijn oudste wat er scheelde. Was er iets gebeurd op school? En ja: toen kwamen de traantjes en een hele uitleg. Waarna uiteindelijk de aap uit de mouw kwam: haar kleedje was kapot. Haar aardbeikleedje waaraan haar lieve mama zoveel tijd had gewerkt en waarin ze zoveel liefde had gestoken. Mijn eerste reactie? Stilte. Gewoon stilte. (Niet verwacht hè!?). Zij daarentegen: "mama, als die rits nu deftig toe ging, was dat allemaal niet gebeurd! Ik kon er echt niet aan doen!!!" En mama, die bleef stil. Maar ondertussen wel volop alle radartjes laten werken om een pedagogisch verantwoord en niet kwetsend antwoord te kunnen formuleren. Dus ik reageerde uiteindelijk met: "we zullen thuis zien hoe erg het is". Ik bleef er voor de rest kalm bij omdat zij al zo in tranen was en duidelijk schrik had voor mijn reactie. Wat had ik met haar te doen. Ondertussen zat ik natuurlijk op hete kolen, ik wou echt weten hoe groot de schade was maar al rijdend vond ik dat geen goed idee. Al een geluk dat we niet ver van school wonen. Thuis kon de jas niet snel genoeg uit zijn en kreeg ik dit te zien:

bovenaan de hals een scheur van zo'n 3cm door stof en voering. Een lichte paniek maakte zich meester over mij. Euh ... repareren ... euh ... hoe doe ik dat? Ter plekke onstonden grijze haren op mijn hoofd en ik begon te ijsberen. Dochter werd vriendelijk verzocht het jurkje uit te trekken en iets anders aan te doen. En met het kleedje in mijn handen liep ik van de ene kamer naar de andere. Eerste gedacht: dat bovenstukje lostornen. Maar ik wist onmiddellijk dat dit geen goed idee was: de stof is zo fijn en ik wist dat ik het ging stukmaken. U verwacht nu natuurlijk een tweede gedacht, ah ja, ik schreef net hierboven 'eerste gedacht'. Awèl, ik moet u teleurstellen: tweede gedacht kwam niet bij me naar boven. Het jurkje werd opzij gelegd. 

De volgende dag kwam schoonmama langs (had ik al geschreven dat ik een schat van een schoonmama heb?) en ze zag het jurkje èn de schade. Ik vertelde haar mijn idee maar zij vond dat ook geen idee en stelde voor om er een lapje over te naaien. Ah! Super! Geen getorn dus! En ja, bibi hier natuurlijk gerustgesteld want zo kon ze het oplossen. Maar toch ... er werd niet aan begonnen. Het jurkje verhuisde van de keuken naar de woonkamer, van de woonkamer naar de stoffenbak in de kelder en van de kelder terug naar de keuken. Weken gingen voorbij ...

Vandaag heb ik mijn moed bij elkaar geraapt: het kleedje moest en zou vandaag hersteld worden. 

Weer die onzekerheid die opkwam: ga dit mij wel lukken? 

Tijdens de Berninalessen bij Mertens in Melle had ik de stopsteek geleerd. Tja, die stopsteek, hoe moest dat nu weer? Na grondige raadpleging van de papieren en de gebruiksaanwijzing ging ik aan de slag. Eerst op een restje en daarna ... met veel hartgebons ... op het jurkje. Het resultaat mag er zijn: 

De scheur was al 'gestopt', nu nog bedekken want die zwarte lijntjes: dat is toch geen zicht! Ik had nog rood liggen maar dat paste er niet echt bij. Oplossing? het restje biais dat ik gebruikte voor het jurkje! Het werd opgespoord in de naaidoos, alles plat gestreken en nieuwe zoompjes in gelegd (of hoe noem je dat, die kantjes omdoen?). Dit werd bovenaan op de scheur vastgenaaid. En ja, ik weet het, je ziet nog enkele zwarte stiksels, maar ik had de stopsteek niet lang genoeg gepakt en dus aan de binnenkant de scheur van de voering niet meedichtgestopt. Die wou ik nu ook wel bedekt zien. Resultaat: mijn eerste reparatie is een feit en ja, het mag er toch een beetje zijn. Nu weet ik alleen nog niet: zou ik zware knoopjes op zetten of niet? Een dikke merci voor jullie mening!